نویسنده حافظ مومنی

سخنی با خواننده

همیشه کلام آغازین، سُر می‌خورد روی سلام و درود.

سلام و درود به خوانندگانی که قرارِمان با همْ نوازشِ بی‌قراری‌هاست. دوستانْ ما همگی‌مان، با رؤیا به آرامش می‌رسیم. یک لحظه صبر‌کن. بگذار عاشقانه‌تر بگویم. اینجا سَریرِ عشق‌بازی با خیالست. پروازِ صدا، روی خنده تنهایی یا که رسوبِ وحشی آوازْ زیرِ لبانِ انتظار و شاید درابتدای‌مان، گفتگو کمی سخت باشد. از آغازِ این کلامْ تا پایانِ نیمه تمامْ روایتی شروع می‌شود از گسیختگی و انتظار. افتادنِ از سطحْ در حجمِ آهنگینِ کلام و لمسِ سوزاننده‌ی هر آن‌چه دوست‌داری و اینکْ نیستْ به‌عبارتی گرفتنِ در آغوشِ زخمِ زننده‌ی عصیان. همان‌هایی که ترتیبِ توالی کدهای ژنتیک، به‌صورت بلورْ در دایره چشم‌هایمان اشک می‌ریزد. انتظارِ همیشه. بیا کمی کنارِ من بنشین. ببینم دوست دارید با فضایی از انتظارِ صبحانه، خود را بخوریدْ به این می‌گویند تخیل. تو صبحانه خود می‌شوی و از خویش تغذیه می‌کنی. بزرگ می‌شوی و بزرگ می‌شوی. روی پاهای خودت می‌خندی و با چشم‌هایت راه می‌روی و به این می‌گویند جابجایی عاشقانه فکر در فضایی کشدار و نامتناهی تا بالا و پایین رفتن روی نقطه‌های تلاطم. اینجا صدای وحشی تنهایی زین شده است. آماده نشستن‌ باش. افسارها گسیخته است. درونِ این رؤیا آرام باش. سیّالِ سیّالْ. اینجا آرامشگاه سکوت هست. بخوان و بخوان و بخوانْ و به‌قول محمود مومنی ((خواهی بخوانی، این آوازِ تمامِ رنجیست که از استخوان‌های دربدر حروف گرفته‌اند، اگر می‌خواهی بخوانی بگونه‌ای بخوان تا تمام شدن گوشت به استخوان برسد)) و در ادامه به‌قول یدالله رویایی ((دخالتِ خواننده در متن، متن را با خود می‌برد و گاهی هم خودش را با متن.)) داستان را در آغوش بگیر. بسانِ زاده‌شدن در زمان. دیگر همه‌ چیز تمام است.

ساده‌تر بگویم، ما همگی گمشدگانیم با شناسنامه‌هایی ناپیداتر از خود و دیگر از اینجا به بعد لزومی ندارد همدیگر را با اسمِ شناسنامه صدا بزنیم.